Jod naturalny jest wytworem pochodzącym z przyrody. Jako pierwiastek ceniony jest ze względu na swoje dobroczynne właściwości przejawiające się w procesie prawidłowego funkcjonowania tarczycy. Gdzie występuje i czy odpowiednim określeniem byłoby nazwanie go ambrozją dla umysłu?
Występowanie w warunkach naturalnych
Obfitymi w pokłady jodu naturalnego są tereny nadmorskie. Tam, organizm ludzki zaangażowany jest we wchłanianie go w bezpośredni sposób, za pomocą układu oddechowego. Przejawiający się w słonej, morskiej wodzie jod naturalny będzie obecny w produktach pochodzących z jej głębi. Odnotowuje się, że największe stężenie pierwiastka występuje w ostrygach i śledziach. Tak samo jest z glonami – one także są bogate w jego ogromną ilość.
Ponadto, jod zawarty jest w innych, bardziej przystępnych produktach, łatwo dostępnych też dla tych, którzy nie mieszkają w pobliżu słonych wód, są to: wątroba wieprzowa, biała kapusta, ser edamski oraz kurze jaja. Świetnym rozwiązaniem – alternatywą do tego, aby stale regulować poziom jodu w organizmie – jest kupno soli jodowanej i dodawanie jej do przygotowywanych posiłków.
Jod naturalny – jako współczesna ambrozja dla mózgu
Kiedy starsi ludzie podupadają na zdrowiu, lekarze zalecają im terapię jodem naturalnym. Oprócz korzystnego działania dla prawidłowego funkcjonowania tarczycy, jod pomaga w odpowiednim utrzymywaniu temperatury ciała i wspomaga pracę mózgu. Wraz z upływem czasu umysły seniorów narażane są jednak na szwank.
Według wierzeń starożytnych Greków ambrozja stanowiła napój Bogów, mający zapewnić im wieczną młodość. Posługując się żartobliwą metaforą: w podobny sposób działa na człowieka naturalny jod – z tą jednak różnicą, że kwestia młodości dotyczy wyłącznie mózgu. Wpływ jodu przejawia się długotrwałym utrzymywaniem trzeźwości umysłu.
Jod naturalny – czy istnieje ryzyko jego przedawkowania?
Przyswajając zbyt dużą ilość jodu naturalnego, nie jest się narażonym na występowanie skutków ubocznych. Organizm człowieka wyposażony jest w specjalny system autoregulacji, który pozbywa się pierwiastka, kiedy czuje, że przyjął go w nadmiarze. Dzieje się to w procesie wydalania produktów przemiany materii (np. potu lub moczu).